در عصر پرشتاب تحولات فناورانه، سازمانها بیش از هر زمان دیگری در معرض چالشهای پیچیده، رقابتهای فشرده و نیاز مبرم به نوآوری مداوم قرار دارند. در این میان، دانش بهعنوان مهمترین منبع راهبردی و مزیت رقابتی پایدار مطرح شده است؛ سرمایهای ناملموس که برخلاف منابع فیزیکی، با استفاده بیشتر، غنیتر میشود. با این حال، پرسش بنیادین این است که آیا تنها با پیادهسازی ابزارهای فناوریمحور، تشکیل واحدهای رسمی مدیریت دانش، یا تدوین آییننامهها میتوان به یک سازمان دانشی دست یافت؟
مجله مدیریت دانش شماره ۳۵ خرداد ۱۴۰۴
پاسخ روشن است: خیر. تجربههای جهانی و ملی نشان دادهاند که موفقترین نظامهای مدیریت دانش، آنهایی هستند که بر بستر فرهنگی غنی و توانمند شکل گرفتهاند. فرهنگ سازمانی، بهعنوان هسته نرم سازمان، تعیین میکند که دانش چگونه تولید، چگونه به اشتراک گذاشته و چگونه به کار گرفته شود. سازمانهایی که فرهنگ غالب آنها بر مبنای رقابتهای درونسازمانی، احتکار دانش، ترس از اشتباه و بیاعتمادی بنا شده، نهتنها در مدیریت دانش توفیقی نخواهند یافت، بلکه با گسترش شکاف دانشی و فرسایش سرمایه انسانی مواجه خواهند شد.
فرهنگ سازمانی سالم، فرهنگ یادگیری، همافزایی، اعتماد متقابل و انگیزههای درونی است. در چنین فرهنگی، اشتراکگذاری دانش تهدید نیست، بلکه افتخار است. کارکنان میدانند که دانستههایشان با دیگران به اشتراک گذاشته میشود نه برای گرفتن امتیاز، بلکه برای ارتقای کیفیت تصمیمگیری، تسهیل نوآوری و افزایش بهرهوری سازمانی. همچنین در چنین سازمانهایی، خطا بهعنوان بخشی از فرایند یادگیری پذیرفته میشود، نه دلیلی برای سرزنش.
در این شماره از مجله مدیریت دانش و نوآوری دانا تلاش کردیم با ارائه مطالب مرتبط، گامی کوچک در راستای اعتلای فرهنگ مدیریت دانش برداریم.
